History of the JU Institute of Eastern Slavonic Studies

History

The Institute of Eastern Slavonic Studies of the Jagiellonian University is a continuation of the 200-year old tradition of academic research into the culture of Russia and Ukraine conducted by Cracow scholars. Initially, they were within the area of interest of some scholars specializing in Polish studies and Slavonic studies. In the first half of 19th century separate classes in Russian language and culture became available to the Jagiellonian University students. In the academic year 1886/87 Lucjan Malinowski founded the Slavonic Studies Seminar, and started to teach lectures in contrastive grammar of Russian and Ukrainian languages, which marked the beginning of Ukrainian studies in Cracow. The late 19th and early 20th century saw further development of Russian and Ukrainian studies at the Jagiellonian University, with such eminent scholars as: Józef Tretiak, Marian Zdziechowski, Włodzimierz Nakonieczny, Tadeusz S. Grabowski, Ludwik Janowski, Jan Baudouin de Courtenay, and Bohdan Łepki among its academic staff.

In 1925 the interdisciplinary School of Slavonic Studies was established at the JU Faculty of Philosophy by Prof. Kazimierz Nitsch. The academic unit consisted of several chairs, inter alia in Ruthenian languages and in Russian and Ruthenian literature. The School functioned until the educational reform of 1950/1951.

The already mentioned Chair in Russian Literature was founded in 1928 and was the first autonomous academic unit in Poland specializing in Russian Studies. It was led by Prof. Wacław Lednicki, especially known as an eminent expert in Pushkin studies, who gave his priceless book collection to the Jagiellonian University. One of the scholars who taught Russian language, Stefan Bednarski, was among the 15 victims of Sonderaktion Krakau who died in the Nazi concentration camp in Sachsenhausen.

After the Second World War, Russian and Ukrainian language and literature were taught by a number of distinguished scholars, including the world famous linguist Tadeusz Lehr-Spławiński. Yet, strictly speaking, the Russian Studies were revived in 1948, when the Chair in the History of Russian Literature, headed by Wiktor Jakuowski, was created. In 1953 he became the head of the newly founded Chair in Russian Studies and performed this function until his retirement in 1967. Prof. Jakubowski, together with Prof. Jan Janów educated a whole generation of linguists and literary scholars. 

In 1969, due to the reorganization of the University structure, the Institute of Russian Studies was created in place of the former Chair. The new unit consisted of three departments: the Department of Russian and Soviet Literature, the Department of Russian Language, and the Department of Russian Language Teaching Methods. Prof. Ryszard Łużny - a famous literary scholar and translator of Russian, Ukrainian, and Belarusian literature - became the first head of the Institute. In 1977 the Institute was moved to the new premises in Small Collegium Paderevianum.

 

In the years to follow the consecutive heads of the Institute were: Doc. Władysław Piotrowski, Doc. Lucjan Suchanek, and Prof. Wiesław Witkowski, who remained in office for three subsequent terms, from 1984 to 1993. In that period a new specialty: Ukrainian studies, became part of the Institute's educational offer (in 1991). Besides, two new units: the Department of Ukrainian Literature and the Department of 20th-century Russian Literature  were detached from the Department of Russian Literature, and the Department of Russian Language was transformed into the Department of Eastern Slavonic Languages.

 

In 1993 Prof. Lucjan Suchanek was once again chosen head of the Institute. In 1993 the Department of Russian Literature was transformed into the Chair in Russian Literature and Culture. Next year, the Chair in Ukrainian Studies was established on the basis of the Department of Ukrainian Literature and a part of the Department of Eastern Slavonic Languages, which, in turn, once again became the Department of Russian Language. It was also during that period that the Department of Russian Language Teaching Methods was transformed into the Team of Lecturers in Russian Language.

 

In 1998 the 12th International Congress of Slavists, which featured more than 1200 participants from 41 countries, was held in Kraków. This memorable event was chaired by Prof. Suchanek, together with Prof. Jerzy Rusek – an expert in Bulgarian studies. The organizing committee had its office in the premises of the Institute of Eastern Slavonic Studies at ul. Krupnicza 35.

 

The years to follow brought many changes in the Institute's structure and governance. In the academic year 1999/2000 a historian of literature and ideas, Dr hab. Grzegorz Przebinda became new head of the Institute, which was under his leadership until 2005. During these years, the Institute received two accreditations: from the University Accreditation Committee – for the speciality: "Russian studies: and from the State Accreditation Committee - for the specialities: "Russian studies" and "Culture of Russia an neighbouring countries." 

 

In 2005 the Chair in Eastern Slavonic Culture under Prof. Przebinda was established at the Institute. Many other units changed their names: from "Chair in Russian Literature and Culture" to "Chair in Medieval and Pre-20th-century Russian Literature", from "Department of 20th-century Russian Literature" to "Chair in 20th- and 21st-century Russian Literature, and from "Department of Russian Language" to "Department of Russian Linguistics".

 

During the years 2005-2008 the Institute was headed by Prof. Jerzy Kapuścik, specializing in the history of Russian literature and philosophical thought. After that period the position was once again assumed by Prof. Grzegorz Przebinda. In May 2009 a new unit: the Chair in Anthropology and Cultural-literary Comparative Studies was established at the Institute.

 

Besides, many specialists in Russian Studies now associated with other higher education centres have once studied, worked or defended their theses at the Jagiellonian University. They include: Marian Jakóbiec (1910–1998), Florian Nieuważny (1929–2009), Antonina Obrębska-Jabłońska (1901–1994), Leszek Ossowski (1905–1996), Stanisław Poręba (1930–2012), Adam Bezwiński, Elżbieta Biernat, Halina Chodurska, Janusz Henzel, Ludwika Jochym-Kuszlikowa, Ewa Komorowska, Witold Kowalczyk, Wanda Laszczak, Anna Majmieskułow, Eliza Małek, Halina Mazurek, Kazimierz Prus, Janusz Rieger, Ewa Sławęcka, Józef Smaga, Barbara Stawarz, Tadeusz Szczerbowski, Anna Woźniak, Urszula Wójcicka, and Andrzej Drawicz (1932–1997).

 

More information about the history of Ukrainian studies at the Jagiellonian University is available here.

Wiek XIX

Od roku akademickiego 1817/18 prowadzony był w Uniwersytecie Jagiellońskim lektorat języka rosyjskiego, którego pierwszymi nauczycielami byli kolejno Józef Niedermeyer i ks. Zygmunt Wojakowski, późniejszy sufragan lubelski; od roku zaś 1825 – choć nieregularnie – odbywały się zajęcia z literatury rosyjskiej, powierzone ówczesnym lektorom Aleksandrowi Serno-Sołłowiewiczowi i jego następcy Hieronimowi Mecherzyńskiemu (zm. 1862). W roku akademickim 1886/87 Lucjan Malinowski (1839–1898), współzałożyciel pierwszej na ziemiach polskich slawistycznej jednostki naukowo-dydaktycznej, nazwanej Seminarium Filologii Słowiańskiej, ogłosił wykłady z gramatyki porównawczej języka rosyjskiego i małoruskiego (ukraińskiego), które zapoczątkowały dzieje krakowskiej ukrainistyki. Uczony ten zajmował się również Rosją: wykładał język, gramatykę, a nawet literaturę rosyjską. Od roku akademickiego 1892/93 odbywał się na UJ lektorat języka ukraińskiego, prowadzony przez znanego filologa Józefa Tretiaka (1841–1923), specjalizującego się zasadniczo w literaturze ukraińskiej, ale wykładającego też gramatykę ukraińską oraz literaturę rosyjską. Szczególnie zasłużonym profesorem tej ostatniej był na UJ przełomu wieków wybitny rusycysta i filozof Marian Zdziechowski (1861–1938). Jako lektorzy języka rosyjskiego pracowali przed pierwszą wojną: przejściowo Włodzimierz Nakonieczny i Tadeusz Stanisław Grabowski (1881–1975), a najdłużej Ludwik Janowski (1878–1921), świetny dydaktyk i historyk oświaty, nauczający prócz języka także historii literatury rosyjskiej. Warto odnotować, że w czasie kilkuletniej pracy na Uniwersytecie Jagiellońskim, w półroczu letnim roku akademickiego 1897/98 wykład „Gramatyka naukowa języka rosyjskiego wraz z przeglądem całości terytorium językowego rosyjskiego" prowadził Jan Baudouin de Courtenay (1845–1929). Od roku 1899 języka ukraińskiego, wkrótce także literatury, nauczał tu znakomity pisarz Bohdan Łepki (1872–1941), po wojnie – od 1924 roku – profesor literatury ukraińskiej UJ.

Wiek XX

Jeszcze w okresie międzywojennym – w roku 1925 – prof. Kazimierz Nitsch (1874–1958) powołał na Wydziale Filozoficznym UJ interdyscyplinarne Studium Słowiańskie, w którego skład weszły na początek katedry: Filologii Słowiańskiej (prof. Kazimierz Nitsch), Języków Ruskich (prof. Iwan Ziłyński, 1879–1952), Literatury Ruskiej (Ukraińskiej) (prof. Bohdan Łepki), Etnografii Słowiańskiej (prof. Kazimierz Moszyński, 1887–1959), Historii Sztuki Narodów Słowiańskich (prof. Wojsław Molè, 1886–1973) oraz Literatury Rosyjskiej (Wacław Lednicki, 1891–1967). Wszechstronne Studium Słowiańskie, poszerzone jeszcze m.in. o katedry polonistyczne i historyczne, działało do czasu rządowej reformy szkolnictwa w roku akademickim 1950/51.

Wspomniana Katedra Literatury Rosyjskiej utworzona została po dwuletnich mozolnych staraniach w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego w roku 1928, a była wówczas pierwszą i jedyną w Polsce specjalnie wyodrębnioną rusycystyczną jednostką naukową. Stojący na jej czele prof. Wacław Lednicki był jednym z najwybitniejszych polskich puszkinologów, zajmował się także spuścizną Michaiła Lermontowa, Mikołaja Gogola, Lwa Tołstoja, Fiodora Dostojewskiego, Aleksandra Błoka i in. Uczony ten założył w Krakowie Towarzystwo dla Badań Europy Wschodniej i Bliskiego Wschodu (1933–1939). Po wojnie Wacław Lednicki objął katedrę na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley, a tworząca się od nowa krakowska rusycystyka otrzymała w darze bezcenny księgozbiór Profesora. W latach międzywojennych nauczaniem języka rosyjskiego na UJ zajmowali się kolejno: Sergiusz Malewicz, Piotr Wichrow, przyszła wybitna specjalistka w zakresie poetyki i wersologii Maria Dłuska (1900–1992) i Stefan Bednarski, ofiara Sonderaktion Krakau, jeden z 15 uczonych krakowskich zmarłych w Sachsenhausen w 1940 r.

Po wojnie – w roku 1945 – uruchomiono na UJ lektorat języka rosyjskiego, prowadzony przez polonistę Włodzimierza Gałeckiego (1888–1968), późniejszego organizatora rusycystyki w krakowskiej Wyższej Szkole Pedagogicznej, twórcę polskiej szkoły metodyki nauczania języka rosyjskiego, oraz wykształconego w Petersburgu romanistę Wiktora Jakubowskiego (1896–1973). Problematykę ukrainistyczną i rusycystyczną uwzględniali w wykładach także światowej sławy polonista i slawista Tadeusz Lehr-Spławiński (1891–1965) oraz polonista, orientalista i ukrainista, profesor Uniwersytetu Lwowskiego Jan Janów (1888–1952), który w roku 1946 objął Katedrę Języków Ruskich UJ (przemianowaną w pięć lat później na Zakład Języków Wschodniosłowiańskich).

O studiach rusycystycznych sensu stricto mówić można od roku 1948, kiedy w Uniwersytecie Jagiellońskim otwarto – a właściwie reaktywowano – drugą po wrocławskiej Katedrę Historii Literatury Rosyjskiej, powołując na nią Wiktora Jakubowskiego – którego uznać należy za właściwego twórcę powojennej rusycystyki krakowskiej. Jego pierwszymi współpracownikami były lektorki: Halina Safarewiczowa, Maria Leichtfriedowa i Irena Niewodniczańska. Swą siedzibę Katedra miała w Studium Słowiańskim – w którego ramach działała – przy ul. Gołębiej 20. Stworzenie wyodrębnionej ukrainistycznej jednostki naukowo-dydaktycznej nie było możliwe aż do końca lat 80., choć badań nad językiem i literaturą Ukraińców nigdy w Uniwersytecie Jagiellońskim nie zaprzestano.

W roku 1953 z połączenia katedr językoznawczej i literaturoznawczej utworzono Katedrę Filologii Rosyjskiej, którą do momentu przejścia na emeryturę w roku 1967 kierował prof. Wiktor Jakubowski. Ów szanowany i ceniony znawca Rosji, szczególnie literatury staroruskiej i osiemnastowiecznej, oraz prof. Jan Janów, autorytet w dziedzinie języków i dawnego piśmiennictwa wschodniosłowiańskiego, wykształcili prawie wszystkich swoich pierwszych następców. Byli nimi – w kolejności podejmowania obowiązków naukowo-dydaktycznych – historycy literatury: Jadwiga Urbańska-Śliszowa, Gabriela Olak-Porębina (1927–1996), Ryszard Łużny (1927–1998), Jadwiga Szymak-Reiferowa, Władysław Piotrowski, Ewa Korpała-Kirszakowa (1936–2011) i Lucjan Suchanek, językoznawcy: Wiesław Witkowski, Leszek Schneider (1925–1984) i Adam Wandas, lektorzy: Daniel Horowicz (1920–1995), Aleksandra Urbańska, Janina Wienerowa. Siedzibą Katedry stało się II piętro kamienicy przy ul. Manifestu Lipcowego 8, a od 1964 roku także Collegium Paderevianum, gdzie rusycystyka zajęła VII piętro.

Następczynią na stanowisku kierownika Katedry Filologii Rosyjskiej została w 1967 roku prof. Halina Safarewiczowa (1904–1980), kierująca od roku 1955 Zakładem Języków Wschodniosłowiańskich.

W roku 1969 w wyniku zmian strukturalnych w Uniwersytecie Jagiellońskim w miejsce dotychczasowej Katedry powołano do życia Instytut Filologii Rosyjskiej, w którego skład weszły trzy zakłady: Literatury Rosyjskiej i Radzieckiej, Języka Rosyjskiego oraz Metodyki Nauczania Języka Rosyjskiego. Funkcję pierwszego dyrektora Instytutu pełnił przez dziesięć kolejnych lat prof. Ryszard Łużny – znakomity badacz, popularyzator i tłumacz literatury Rosjan, Ukraińców i Białorusinów, troskliwy organizator życia naukowego, mistrz kolejnych pokoleń polskich historyków literatur wschodniosłowiańskich. Obowiązki wicedyrektora sprawowali w tym czasie: w latach 1972-77 doc. Jadwiga Szymak-Reiferowa, wytrawna uczona i tłumaczka, dzięki której przybliżona została Polakom twórczość m.in. Ilji Sielwinskiego, Anny Achmatowej, Aleksandra Błoka, Andrieja Biełego, Andrieja Płatonowa, Bułata Okudżawy, Josifa Brodskiego, zaś od roku akademickiego 1978/79 – doc. Władysław Piotrowski, który wcześniej jeszcze, w roku akademickim 1977/78, pełnił w zastępstwie prof. Ryszarda Łużnego obowiązki dyrektora. Jesienią roku 1977 Instytut zyskał nową siedzibę w Małym Collegium Paderevianum.

W latach 1979–1981 Instytutem kierowali doc. Władysław Piotrowski, literaturoznawca i glottodydaktyk, badacz imażynizmu rosyjskiego, twórczości Siergieja Jesienina i Nikołaja Klujewa, organizator pierwszego w Polsce uniwersyteckiego Zakładu Metodyki Nauczania Języka Rosyjskiego, oraz doc. Jadwiga Szymak-Reiferowa.

Kadencję 1981–1984 sprawował doc. Lucjan Suchanek – badacz rosyjskiego preromantyzmu, romantyzmu i „trzeciej fali" emigracji. Stanowisko wicedyrektora piastował natomiast doc. Bogusław Mucha, historyk literatury XIX wieku, a po jego przejściu na Uniwersytet Łódzki – dr Bożena Zinkiewicz-Tomankowa, językoznawczyni rusycystka i ukrainistka.

Przez trzy kolejne kadencje (1984–1993) na czele Instytutu Filologii Rosyjskiej, przemianowanego w roku 1989 na Instytut Filologii Wschodniosłowiańskiej, stał prof. Wiesław Witkowski, wybitny historyk języka ukraińskiego i rosyjskiego. Jako wicedyrektor wspierała go doc. Ewa Korpała-Kirszakowa, badaczka literatury rosyjskiej XX wieku, szczególnie twórczości Borysa Pilniaka i Jurija Tynianowa. W tym czasie stało się możliwe wzbogacenie oferty dydaktycznej Instytutu o nową specjalność – filologię ukraińską, na którą pierwszy oficjalny nabór ogłoszono w roku 1991. Rok wcześniej z Zakładu Literatury Rosyjskiej wyodrębniły się dwie nowe jednostki: Zakład Literatury Ukraińskiej i Zakład Literatury Rosyjskiej XX w., a Zakład Języka Rosyjskiego przeobrażono w Zakład Języków Wschodniosłowiańskich. W roku 1991 literaturoznawczy pion Instytutu wraz z biblioteką przeniesiony został z siedziby przy ul. Piłsudskiego 8 (dawna Manifestu Lipcowego) na ul. Krupniczą 35.

W latach 1993–1999 Instytutem kierował ponownie prof. Lucjan Suchanek, wspomagany w czasie pierwszej kadencji przez dra hab. Aleksego Awdiejewa, językoznawcę, a w czasie drugiej – przez dr hab. Annę Gildner, historyka literatury. W roku 1993 Zakład Literatury Rosyjskiej przemianowany został na Katedrę Literatury i Kultury Rosyjskiej; w roku następnym powołano do życia Katedrę Ukrainistyki, utworzoną z Zakładu Literatury Ukraińskiej oraz trojga pracowników Zakładu Języków Wschodniosłowiańskich (który tym samym na powrót stał się Zakładem Języka Rosyjskiego). W tym czasie, po przeszło dwudziestu latach istnienia, zakończył działalność Zakład Metodyki Nauczania Języka Rosyjskiego, przekształcony w Zespół Wykładowców.

Doniosłym wydarzeniem w życiu nie tylko naszego Instytutu, ale całej polskiej slawistyki, był XII Międzynarodowy Kongres Slawistów, zorganizowany w Krakowie w roku 1998 pod przewodnictwem prof. Lucjana Suchanka i bułgarysty, prof. Jerzego Ruska przez Międzynarodowy Komitet Slawistów, Polską Akademię Nauk i Uniwersytet Jagielloński, a obradujący pod patronatem Prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego. Był to najliczniejszy z dotychczasowych zjazdów – zgromadził ponad 1200 uczestników z 41 krajów świata. Komitet Organizacyjny XII MKS, w którym zatrudnieni byli pracownicy i doktoranci naszego Instytutu, mieścił się w siedzibie IFWsch przy ul. Krupniczej 35.

Wiek XXI

Następne lata przyniosły szereg zmian natury organizacyjnej i personalnej. W roku akademickim 1999/2000 na czele Instytutu stanął dr hab. Grzegorz Przebinda, historyk idei i literatury, który sprawował tę funkcję przez dwie kolejne kadencje – do roku 2005 (w roku 2002 uzyskując stanowisko i tytuł profesora). Stanowisko wicedyrektora piastowali: ponownie prof. Anna Gildner w pierwszej kadencji oraz prof. Halina Waszkielewicz (historyk literatury rosyjskiej) i prof. Adam Fałowski (językoznawca rusycysta i ukrainista) – w drugiej. Instytut uzyskał w tych latach dwukrotnie akredytację: pierwszy raz w roku 2002 dla specjalności „filologia rosyjska" od Uniwersyteckiej Komisji Akredytacyjnej, a drugi – w roku 2005 dla specjalności „filologia rosyjska" i „kultura Rosji i narodów sąsiednich" od Państwowej Komisji Akredytacyjnej. Ta druga specjalność została otwarta w roku akademickim 2001/02. Rok wcześniej z inicjatywy prof. Lucjana Suchanka na krótko uruchomiono specjalność „rosjoznawstwo", przeniesioną niebawem wraz z częścią pracowników i studentami na Wydział Studiów Międzynarodowych i Politycznych, dokąd z czasem trafiło także kilkoro ukrainistów. W roku 2003 filologia ukraińska oraz katedry literaturoznawcze i biblioteka rusycystyczna zyskały nowe siedziby, wyprowadzając się z wyburzanych pod budowę Auditorium Maximum pomieszczeń przy ul. Krupniczej 35 na Mały Rynek 4 (rusycyści) i ul. św. Krzyża 14 (ukrainiści, którzy jeszcze wcześniej na krótko przeprowadzili się na ul. Grodzką 26). W czerwcu 2005 roku Instytut wzbogacił się o Katedrę Kultury Słowian Wschodnich, objętą przez prof. Grzegorza Przebindę, a niektóre pozostałe katedry i zakłady zmieniły swoje nazwy: Katedra Literatury i Kultury Rosyjskiej przemianowana została na Katedrę Średniowiecznej i Nowożytnej Literatury Rosyjskiej, Zakład Literatury Rosyjskiej XX wieku – na Katedrę Literatury Rosyjskiej XX i XXI wieku, Zakład Języka Rosyjskiego – na Zakład Językoznawstwa Rosyjskiego.

W latach 2005–2008 stanowisko dyrektora piastował prof. Jerzy Kapuścik, historyk rosyjskiej literatury i myśli filozoficznej, oraz dr Danuta Piwowarska, badaczka rosyjskiej poezji romantycznej. W roku akademickim 2006/2007 Instytut przyjął ostatnich słuchaczy na jednolite (pięcioletnie) studia magisterskie, by od kolejnego roku wprowadzić studia dwustopniowe: licencjackie i magisterskie.

W latach 2008-2012 funkcję dyrektora pełnił ponownie wybrany na to stanowisko przez Radę Instytutu prof. dr hab. Grzegorz Przebinda.

W maju 2009 roku wyodrębniła się nowa jednostka naukowa: Katedra Antropologii i Komparatystyki Kulturowo-Literackiej, kierowana przez prof. Jerzego Kapuścika.

W 2012 roku kolejnym dyrektorem Instytutu został prof. Adam Fałowski, który pełnił tę funkcję do maja roku 2014. Jego następcą została dr hab. Katarzyna Jastrzębska, literaturoznawca i translatolog. Wicedyrektorem ds. studenckich od roku 2008 pozostaje dr Agata Skurzewska. W roku akademickim 2016/2017 funkcję tę pełnił dr hab. Aleksnader Wawrzyńczak. 

Z Uniwersytetem Jagiellońskim związani byli w różnych okresach już to poprzez studia czy pracę, już to poprzez doktoraty lub habilitacje liczni późniejsi profesorowie-rusycyści innych uczelni: Marian Jakóbiec (1910–1998), Florian Nieuważny (1929–2009), Antonina Obrębska-Jabłońska (1901–1994), Leszek Ossowski (1905–1996), Stanisław Poręba (1930–2012), Adam Bezwiński, Elżbieta Biernat, Halina Chodurska, Janusz Henzel, Ludwika Jochym-Kuszlikowa, Ewa Komorowska, Witold Kowalczyk, Wanda Laszczak, Anna Majmieskułow, Eliza Małek, Halina Mazurek, Kazimierz Prus, Janusz Rieger, Ewa Sławęcka, Józef Smaga, Barbara Stawarz, Tadeusz Szczerbowski, Anna Woźniak, Urszula Wójcicka. Innych jeszcze z rusycystyką na UJ wiąże osoba promotora dysertacji. W latach 1981–1992 wykładowcą Instytutu był znawca Rosji, niestrudzony tłumacz i popularyzator jej literatury – doc. Andrzej Drawicz (1932–1997).

Opracował Janusz Świeży

Szerzej o historii Instytutu zob. np.: T. Lehr-Spławiński, S. Urbańczyk, Przegląd dziejów słowianoznawstwa w Uniwersytecie Jagiellońskim, [w:] Wydział Filologiczny Uniwersytetu Jagiellońskiego. Historia katedr, (=UJ. Wydawnictwa Jubileuszowe, t. IX), pod red. W. Taszyckiego i A. Zaręby, Kraków 1964, s. 163–214; W. Jakubowski, Dzieje rusycystyki w Uniwersytecie Jagiellońskim, tamże, s. 215–237; R. Łużny, Instytut Filologii Rosyjskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego, [w:] Osiągnięcia Uniwersytetu Jagiellońskiego w Polsce Ludowej. 1945–1970, (=Zeszyty Naukowe UJ. CCCXLV: Prace Historyczne, z. 47,) Warszawa – Kraków 1974, s. 237–249; L. Suchanek, Rusycystyka krakowska, „Przegląd Rusycystyczny" 1980, z. 3, s. 37–55; „Slavia Orientalis" 1991, nr 3, s. 247–327 (numer monograficzny, poświęcony krakowskiej rusycystyce historycznoliterackiej).